"Chrystus... nie umiera, śmierć nad Nim nie ma już władzy" (Rz 6, 9).
Przemówienie do księży i wiernych archidiecezji warszawskiej zgromadzonych w katedrze
Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus!
1. Witam u progu mojej pielgrzymki po Polsce Kościół warszawski zgromadzony w jego katedrze: witam stolicę i archidiecezję.
Witam ten Kościół w jego biskupie, którym jest Prymas Polski. Już św. Ignacy Antiocheński wypowiedział tę jedność, jaką Kościół osiąga w swoim biskupie. Nauka wielkiego Ojca apostolskiego i męczennika przeszła do całej Tradycji. Odezwała się ze szczególną siłą i bogactwem w konstytucji Lumen gentium Soboru II Watykańskiego. Nauka ta znajduje swoje wspaniałe wcielenie właśnie tutaj: w Warszawie, w Kościele warszawskim. Ksiądz Prymas stał się szczególnym jego zwornikiem. Zwornik jest tym, co tworzy sklepienie i odzwierciedla siłę fundamentu budowli. Ksiądz Prymas odzwierciedla siłę fundamentu tego Kościoła, którym jest Jezus Chrystus. Na tym polega jego własna siła. Ksiądz Prymas uczy od trzydziestu kilku lat, że tę siłę zawdzięcza Maryi, Matce Chrystusa. Wszyscy o tym dobrze wiemy, że dzięki Maryi można najpełniej odzwierciedlić siłę tego fundamentu, którym jest Chrystus, że dzięki Maryi można najskuteczniej stawać się zwornikiem Kościoła. Tego uczy życie i posługiwanie Prymasa Polski.
Jest on zwornikiem Kościoła warszawskiego. I jest zwornikiem całego Kościoła w Polsce. Na tym polega jego opatrznościowa misja od trzydziestu z górą lat. Pragnę temu dać wyraz u początku mojej pielgrzymki tu, w stolicy Polski, i pragnę za to jeszcze raz wraz z całym Kościołem i narodem podziękować Trójcy Przenajświętszej. Kościół bowiem w każdym wymiarze czasu i przestrzeni, w każdym wymiarze swej geografii i historii, jednoczy się jednością Ojca, Syna i Ducha Świętego, jak to również przypomniał nam Sobór (Lumen gentium, n. 4).
2. W imię przeto Przenajświętszej Trójcy pragnę powitać wszystkich, którzy ten Kościół stanowią w jedności ze swym biskupem, Prymasem Polski. Księży biskupów: sędziwego biskupa Wacława, biskupa Jerzego, biskupa Bronisława, sekretarza Episkopatu Polski, biskupa Władysława i biskupa Zbigniewa. Kapitułę metropolitalną, całe duchowieństwo diecezjalne i zakonne, siostry z tylu zgromadzeń, seminarium duchowne, kościelne środowisko akademickie, które jest kontynuacją Wydziału Teologicznego Uniwersytetu Warszawskiego. Pragnę jednak w sposób jak najbardziej uniwersalny dostrzec i ogarnąć w tej jedności z biskupem Kościoła warszawskiego prawie trzymilionową wspólnotę Ludu Bożego we wszystkich jego świeckich przedstawicielach.
1. Witam u progu mojej pielgrzymki po Polsce Kościół warszawski zgromadzony w jego katedrze: witam stolicę i archidiecezję.
Witam ten Kościół w jego biskupie, którym jest Prymas Polski. Już św. Ignacy Antiocheński wypowiedział tę jedność, jaką Kościół osiąga w swoim biskupie. Nauka wielkiego Ojca apostolskiego i męczennika przeszła do całej Tradycji. Odezwała się ze szczególną siłą i bogactwem w konstytucji Lumen gentium Soboru II Watykańskiego. Nauka ta znajduje swoje wspaniałe wcielenie właśnie tutaj: w Warszawie, w Kościele warszawskim. Ksiądz Prymas stał się szczególnym jego zwornikiem. Zwornik jest tym, co tworzy sklepienie i odzwierciedla siłę fundamentu budowli. Ksiądz Prymas odzwierciedla siłę fundamentu tego Kościoła, którym jest Jezus Chrystus. Na tym polega jego własna siła. Ksiądz Prymas uczy od trzydziestu kilku lat, że tę siłę zawdzięcza Maryi, Matce Chrystusa. Wszyscy o tym dobrze wiemy, że dzięki Maryi można najpełniej odzwierciedlić siłę tego fundamentu, którym jest Chrystus, że dzięki Maryi można najskuteczniej stawać się zwornikiem Kościoła. Tego uczy życie i posługiwanie Prymasa Polski.
Jest on zwornikiem Kościoła warszawskiego. I jest zwornikiem całego Kościoła w Polsce. Na tym polega jego opatrznościowa misja od trzydziestu z górą lat. Pragnę temu dać wyraz u początku mojej pielgrzymki tu, w stolicy Polski, i pragnę za to jeszcze raz wraz z całym Kościołem i narodem podziękować Trójcy Przenajświętszej. Kościół bowiem w każdym wymiarze czasu i przestrzeni, w każdym wymiarze swej geografii i historii, jednoczy się jednością Ojca, Syna i Ducha Świętego, jak to również przypomniał nam Sobór (Lumen gentium, n. 4).
2. W imię przeto Przenajświętszej Trójcy pragnę powitać wszystkich, którzy ten Kościół stanowią w jedności ze swym biskupem, Prymasem Polski. Księży biskupów: sędziwego biskupa Wacława, biskupa Jerzego, biskupa Bronisława, sekretarza Episkopatu Polski, biskupa Władysława i biskupa Zbigniewa. Kapitułę metropolitalną, całe duchowieństwo diecezjalne i zakonne, siostry z tylu zgromadzeń, seminarium duchowne, kościelne środowisko akademickie, które jest kontynuacją Wydziału Teologicznego Uniwersytetu Warszawskiego. Pragnę jednak w sposób jak najbardziej uniwersalny dostrzec i ogarnąć w tej jedności z biskupem Kościoła warszawskiego prawie trzymilionową wspólnotę Ludu Bożego we wszystkich jego świeckich przedstawicielach.
oceń artykuł
